αυτόπτης: Ο ρυθμιστής των πάντων είναι οι τρείς οίκοι αξιολόγησης: Τυχαίο ;

Οι κυβερνήσεις διαμαρτύρονται για τις αξιολογήσεις των οίκων .

Σχίζουν τα ιμάτια τους για το παράλογο και το άδικο που γίνεται εις βάρος της πολιτικής τους .

Διακηρύσσουν ότι θα πάρουν μέτρα ,θα βάλουν τα δύο πόδια σε ένα παπούτσι τους κακούς οίκους, αλλά τίποτε δεν κάνουν.

Το ερώτημα που πλανάται στα στόματα των πολιτών είναι «από πού παίρνουν δύναμη οι οίκοι».

Οι απαντήσεις πολλές αρχίζουν από τους Εβραίους και φτάνουν στους εξωγιήνους.

Τα χρηματιστήρια του δυτικού κόσμου, με τις κυβερνήσεις και τους οίκους αξιολόγησης να έχουν κατέβει στα χαρακώματα αγνοώντας τα θύματα των απλών επενδυτών.

Την ώρα που οι κυβερνήσεις "θυμώνουν" για τις αξιολογήσεις, ή καλύτερα υποβαθμίσεις, κρατικών χρεών και τραπεζών από τους οίκους, η αγορά αγνοεί τους πολιτικούς και ακολουθεί τις αποφάσεις των οίκων με μία πρωτοφανή πίστη.

Από την Ουάσιγκτον ως και τις Βρυξέλλες, οι τρεις επίμαχοι οίκοι, οι Moody's, Standard & Poor's και Fitch, ζητούν εδώ και τώρα συμμάζεμα στα δημοσιονομικά και ισχυρά πακέτα λιτότητας και προσαρμογής από τις κυβερνήσεις.

Ζητούν να αλλάξουν συμπεριφορά οι κυβερνήσεις και για να γίνει αυτό πρέπει να μπει βαθιά το κρατικό χέρι στη τσέπη των πολιτών .

Πουθενά δεν γίνεται κριτική για τα χρηματιστηριακά προιόντα που κυκλοφόρησαν και που υποστηρίζονται από όλους τους κεφαλαιούχους

Τα προιόντα αυτά μας έφεραν στη κατάσταση αυτή αλλά κανείς δεν τα ακουμπά, γιατί από πίσω κρύβεται το πολύ και εύκολο χρήμα.

Την ώρα που οι οίκοι προσπαθούν να βγάλουν από πάνω τους τη "ρετσινιά" για την καθυστερημένη αντίδραση τους στην χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, δεν είναι λίγες οι φωνές που κατακεραυνώνουν τους οίκους κατηγορώντας τους για έλλειψη τεχνογνωσίας (άλλωστε οι ΗΠΑ δήλωσαν ότι κάνουν τραγικά λάθη στις εκτιμήσεις τους) και για επιδείνωση της κρίσης.

Η ερώτηση που έχει γεννηθεί εσχάτως είναι ποιος δίνει τέτοια ισχύ στους οίκους, μετά μάλιστα από μία τραγική σειρά λαθών;

Η απάντηση στο ερώτημα είναι ότι παράλληλα με την κρίση χρέους σοβεί και η κρίση εμπιστοσύνης των αγορών στις πολιτικές ηγεσίες.

Η διγλωσσία, η μυστικοπάθεια και οι παλινωδίες είχαν ως αποτέλεσμα οι επενδυτές να βλέπουν τους οίκους αξιολόγησης ως τη μόνη πηγή για την κατανόηση του μεγέθους του προβλήματος.

Με άλλα λόγια, τη δύναμη των οίκων την έδωσαν οι ίδιοι οι πολιτικοί, καθώς δεν μπορούν ή δεν θέλουν να παρουσιάσουν την ακριβή εικόνα για τα προβλήματα των κυβερνήσεων.

Οι κυβερνήσεις δεν είναι μεταφυσικά κατασκευάσματα αλλά πολίτες υποστηριζόμενοι από τους δημιουργούς και χρήστες των χρηματιστηριακών προιόντων .

Πως είναι δυνατόν να βλάψουν αυτούς που τους βοηθούν να καταλάβουν την πολιτική θέση και να την διατηρήσουν ;

Τα χρηματιστηριακά προϊόντα έκαναν πάμπλουτους πολλούς και περισσότερους φτωχούς .

Ηλθε το πλήρωμα του χρόνου και άρχισαν να παίρνουν την κάτω βόλτα .

Εδώ μπαίνουν οι οίκοι και βοηθούν να μην χαθούν τα κερδισμένα με τόσο κόπο !!!

Την ζημιά να την πληρώσει το ανώνυμο πλήθος , ή μάζα .

Άλλωστε πάντα οι ανώνυμοι πληρώνουν τα σπασμένα.

Ο ανώνυμος στρατιώτης ,ο ανώνυμος εργάτης ,ο ανώνυμος πολίτης.

Παρά τις βολές των Ευρωπαίων και των Αμερικανών οι οίκοι αξιολόγησης, με τις συνεχείς παρεμβάσεις τους και τις υποβαθμίσεις τους θέλουν να αναδείξουν δύο σημαντικά προβλήματα: Η ΕΕ δεν έχει καταφέρει εδώ και περίπου 18 μήνες να παρουσιάσει και να εφαρμόσει ένα αξιόπιστο σχέδιο δημοσιονομικής προσαρμογής και οι ΗΠΑ δεν έχουν κανένα σχέδιο μείωσης του ελλείμματος και ενίσχυσης της οικονομίας τους.